Queensland Biodiversity Pilot Project, Australia

Door hubs (centrale gebieden die als verbindingspunt tussen verschillende habitats of ecosystemen fungeren) en kleine netwerken van bossen te creëren, wil het project natuurlijke leefgebieden met elkaar verbinden zodat soorten zich door landschappen kunnen verplaatsen. De Miyawaki-methode maakt het mogelijk om opnieuw bossen te creëren die normaal gesproken 200 jaar nodig hebben om op kale grond te groeien. Door een mix van lokale soorten te planten, zowel klein als groot, kan de Miyawaki-methode binnen een jaar een bladerdak creëren dat volledig binnen het ecosysteem functioneert. De hoge dichtheid van het bos bevordert de biodiversiteit, doordat honderden bomen, planten en struiken samen groeien en leefgebieden aan talloze soorten bieden. Dit trekt verschillende vogels en insecten aan, die op hun beurt een positieve wisselwerking uitoefenen op de omliggende natuur.

Brett Krause, de projectmanager, noemt het de ‘Miyawaki-revolutie-oplossing’. Zo is de zuidelijke kasuaris bijvoorbeeld de enige vogel die de zaden van bepaalde boomsoorten eet en helpt om deze soorten verder te verspreiden, waardoor nieuwe bossen ontstaan. De boomsoorten voor dit bos zijn dan ook specifiek geselecteerd om kasuarissen aan te trekken.